در مرداد ۱۴۰۱ بود که جمعی از کارشناسان سازمان ملل متحد بیانیه‌ای خطاب به جمهوری اسلامی منتشر کردند. آنان در این بیانیه به «ناپدیدشدن قهری اعضای دین بهایی» و «تخریب و مصادره اموال بهاییان» اشاره کردند. این کارشناسان سازمان ملل از اینکه جمهوری اسلامی، دین را تبدیل به ابزار سرکوب کرده اعتراض کردند. در این بیانیه همچنین به نقض حقوق گسترده «نوکیشان مسیحی»، «دراویش گنابادی» و «خداناباوران» در ایران نیز اشاره شد.
در بخشی از این بیانیه آمده بود: «جامعه جهانی نمی‌تواند ساکت بماند در شرایطی که مقامات ایران از اتهامات مبهمی نظیر جاسوسی یا اتهامات مرتبط با امنیت ملی برای ساکت کردن اقلیت‌های مذهبی استفاده می‌کند».
در این بیانیه اشاره شد که در تابستان ۲۰۲۲، نیروهای اطلاعاتی جمهوری اسلامی هشت خانه متعلق به خانواده‌هایی بهایی در مازندران را تخریب کردند.
این نیروهای اطلاعاتی همچنین ۲۰ هکتار از زمین‌های این شهروندان بهایی را مصادره کردند.
جامعه ایران همیشه خود را جامعه‌ای پیشرو در سطح خاورمیانه می‌داند. این ادعا، خالی از حقیقت نیست وقتی به تاریخ ایران نگاه می‌کنیم. نخستین انقلاب مشروطه آسیا در ایران انجام گرفت. ایران همچنین از نخستین کشورهای خاورمیانه بود که تجدد را آغاز کرد.
پس چرا این جامعه در طول بیش از ۴۰ سال از استقرار جمهوری اسلامی، به صورت جدی به نقض حقوق آزادی بهاییان اعتراض نکرد؟
مسئله آزادی بهائیان اهمیت دارد چون جمهوری اسلامی علیه آنان به صورت سیستماتیک اعمال ظلم می‌کند. چرا جهان نسبت به نقض گسترده آزادی بهائیان در ایران واکنش نشان دهد ولی جامعه ایران واکنش لازم و شایسته نشان ندهد؟
ریشه غفلت ایرانیان از هم‌میهنان بهایی در کجاست؟