«جایز بل راجح است که به بد‌دینان و بدعت‌گذاران تهمت زنا و لواط بزنیم تا از میدان به در روند».
این سخن محمد مومن بود؛ از جمله افراد بسیار مورد علاقه رهبر جمهوری اسلامی، علی خامنه‌ای.
محمد مومن از سال ۱۳۶۲ تا سال ۹۷عضو فقهای شورای نگهبان بود. او استاد فقهی حسن روحانی – ریاست سابق جمهوری اسلامی – نیز بوده است. محمد بر این باور بود که بایستی به افرادی که به زعم او «بد دین» هستند تهمت‌های جنسی زد و آنان را بی‌آبرو کرد.
اکنون می‌توان فهمید که دستور علی خامنه‌ای در جریان خیزش انقلابی ۱۴۰۱ برای «بی‌آبرو»کردن مولوی عبدالحمید چه ریشه‌ای دارد. خامنه‌ای در زمستان ۱۴۰۱ و در گرماگرم انقلاب ملی ایران، و از پی اعتراضات مولوی عبدالحمید به سرکوب ملت ایران، خواستار بی‌ِآبرو کردن او شده بود.
این مسئله در پی افشای بولتن محرمانه خبرگزاری فارس رو شده بود. در آنجا آمده بود که خامنه‌ای به نهادهای امنیتی جمهوری اسلامی که در پی بازداشت مولوی عبدالحمید بودند دستور داده که مولوی عبدالحمید نباید بازداشت شود بلکه باید بی‌آبرو شود.
درواقع خامنه‌ای چنین رویکردی برای مقابله با مخالفان خود را از امثال محمد مومن آموخته بود. فراموش نکنیم که محمد مومن دارای یکی از بالاترین جایگاه‌های سیاسی در جمهوری اسلامی بود. او بیش از ۳۰ سال عضو شورای نگهبان بود که یکی از مهم‌ترین نهادهای تصمیم‌گیر در جمهوری اسلامی است.
بدیهی است که چنین فردی در چنین جایگاهی و با چنین نگاهی نه تنها به مسلمانانی که هم‌عقیده او نیستند رحم نمی‌کند بلکه به طریق اولی به باورمندان به دیگر مذاهب نیز رحم نمی‌کند. آیا می‌توان پذیرفت چنین فردی یا امثال او – که در جمهوری اسلامی کم نیستند – در برابر خداناباوران رویکرد مداراجویانه داشته باشند؟
او در اسفند ۱۳۹۷ در قم درگذشت. او در دی ماه ۹۷ خونریزی مغزی کرده بود و بر اثر آن درگذشت.
اما امثال محمد مومن در جمهوری اسلامی همچنان می‌تازند و به دروغ به دگراندیشان تهمت می‌زنند.