دوگانه قانون یا فرهنگ در بحث از مدارای مذهبی همیشه مورد بحث بوده است. برخی قانون را بسیار مهم می‌پندارند و برخی مسئله را صرفا به فرهنگ حواله می‌دهند. اما واقعیت این است فرهنگ و قانون می‌توانند در پیوند با یکدیگر باشند و هم‌راستا به تقویت فرهنگ کمک کنند.
یعنی اگر جمهوری اسلامی در ایران کنار برود و حکومتی دموکراتیک جایگزین شود می‌توان وضعیتی را متصور بود که قانون نقش مهمی در بهبود وضعیت مدارای مذهبی و احترام به حقوق اقلیت‌های مذهبی بازی کند. به عنوان نمونه می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
تضمین حمایت از حقوق اقلیت های مذهبی: این قوانین می‌توانند شامل تضمین‌هایی مقابل پدیده‌هایی چون نفرت‌پراکنی ، تبعیض در اشتغال یا آموزش مسائل مذهبی باشد
تعیین مجازات برای کسانی که ناقض آزادی و عدم رواداری مذهبی هستند: قانون می‌تواند برای کسانی که رواداری مذهبی را نقض می‌کنند مجازات تعیین کند.
تضمین ارتقاء آموزش و آگاهی نسبت به فواید مدارای مذهبی: قانون می‌تواند دولت را مجاب کند هر ساله بودجه‌‌ای را به نهادهایی مشخص برای برگزاری برنامه‌های آموزشی و کمپین‌های آگاهی‌بخش اختصاص دهد. کمپین‌هایی که بر اصل احترام به حقوق اقلیت‌های مذهبی و خداناباوران متمرکز است.
تشویق قانونی به گفت‌وگو و آشتی: قانون می‌تواند مشوق‌هایی برای همکاری بین گروه‌های مختلف مذهبی ایجاد کند.