ارمغان ذبیحیمقدم یک شهروند بهایی است. شهروندان بهایی در ایران از کوچک‌ترین حقوق شهروندی هم محروم هستند. این علتی ندارد جز بهایی‌بودن.
به عبارت دیگر شهروندان بهایی در ایران به علت نوع باورمندی خود، تحت تبعیض قرار می‌گیرند.
این مسئله جمهوری اسلامی را تبدیل به یک رژیم آپارتاید مذهبی می‌سازد.
ارمغان ذبیحیمقدم بیش از سه ماه است که در زندان قرچک ورامین در بازداشت به سر می‌برد.
این شهروند بهایی ایرانی تنها پس از گذشت ۱۱۰ روز از بازداشت در ۲۲ دی ۱۴۰۱موفق شد با همسر خود، آرش زمانی، گفت‌وگو کند.
یک منبع مطلع حقوق بشری در این باره گفته است: «خانم ذبیحی به دلیل شرایط سخت نگهداری در زندان با مشکلات جسمی از جمله دیسک کمر مواجه شده».
او در حالی که در زندان محبوس است، از رسیدگی مناسب پزشکی محروم مانده.
جمهوری اسلامی بهاییان را نه تنها به عنوان باورمندان مذهبی به رسمیت نمی‌شناسد بلکه آنان را بالقوه جاسوس کشورهایی چون انگلستان می‌داند. به عنوان نمونه می‌توان اشاره کرد که جمهوری اسلامی بهاییان را متهم به ترویج «آموزه‌های استعماری» می‌کند که تنه به تنه اتهامات امنیتی می‌زند.
نقض سیستماتیک حقوق بهاییان از حمایت گسترده حوزه علمیه قم و مراجع مستقر در قم نیز برخوردار است. این در حالی است که جمهوری اسلامی اعلامیه جهانی حقوق بشر را امضا کرده است.
ماده ۱۸ اعلامیه جهانی حقوق بشر می‌گوید: «هر انسانی محق به داشتن آزادی اندیشه،آزادی وجدان و آزادی دین است».